Kinderen, onzekerheid en staren
12 Juni 2015 | Vietnam, Kon Tum
S ochtends om 5 uur staan we met onze spullen bij her busstation en beginnen we aan de zeer interessante rit naar Kon Tum. Het busje is volgeladen met Vietnamesen en binnen no time heb ik een slapend kind op mijn schoot. Als we ergens stoppen voor wat eten ontdek ik dat er blijkbaar meer mensen in het busje zaten dat ik dacht, waaronder 4 ontzettend stille kinderen.
Na een tijdje worden we afgeleverd bij een klein dorpje en vertrekt de bus na uit en inladen van post en pakketten in een andere richting. Aangezien niemand Engels lijkt te spreken is het voor ons een raadsel wat we hier doen, maar de Vietnamesen schijnen het compleet normaal te vinden. Na een klein half uurtje staat er een ander busje voor onze neus, die ons verder brengt naar Kon Tum.
Daar aangekomen boeken we een gids voor de volgende dag. We besluiten een van de cafés in te duiken, waar we al snel merken dat ze hier niet gewend zijn aan toeristen. Mensen staren ons aan en kinderen komen vrolijk op ons afgerend. Het café is volgeladen met families en ook wij vermaken ons goed met het observeren van mensen.
Na een tijdje worden we afgeleverd bij een klein dorpje en vertrekt de bus na uit en inladen van post en pakketten in een andere richting. Aangezien niemand Engels lijkt te spreken is het voor ons een raadsel wat we hier doen, maar de Vietnamesen schijnen het compleet normaal te vinden. Na een klein half uurtje staat er een ander busje voor onze neus, die ons verder brengt naar Kon Tum.
Daar aangekomen boeken we een gids voor de volgende dag. We besluiten een van de cafés in te duiken, waar we al snel merken dat ze hier niet gewend zijn aan toeristen. Mensen staren ons aan en kinderen komen vrolijk op ons afgerend. Het café is volgeladen met families en ook wij vermaken ons goed met het observeren van mensen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley